ความหมาย

• 
  

  ว. ถ้วน, พอดี, เช่น ห้าสองหนเป็นสิบสับ {มูลบทบรรพกิจ}.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• สับปลับ - ว. กลับกลอกเชื่อไม่ได้ {มักใช้แก่กริยาพูด} เช่น พูดสับปลับ เขาเป็นคนสับปลับ, บางทีก็ใช้เข้าคู่กับคำ สับปลี้ เป็น สับปลี้สับปลับ หรือ สับปลับสับปลี้.

• สับปลี้ - ก. พูดกลับกลอกเชื่อไม่ได้ มักใช้ประกอบกับคำ สับปลับ เป็น สับปลี้สับปลับ หรือ สับปลับสับปลี้.

• สับปะขาว - ดู ชีปะขาว ๒ {๑}.

• สับปะรด - น. ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Ananas comosus {L.} Merr. ในวงศ์ Bromeliaceae ไม่มีลำต้นปรากฏบนพื้นดิน ใบเป็นกาบยาวให้ใยใช้ทำสิ่งทอ ขอบใบมีหนาม ผลมีตาโดยรอบ กินได้ รสเปรี้ยว ๆ หวาน ๆ: เรียกใยของพรรณไม้บางชนิดที่มีลักษณะอย่างใยสับปะรด ใช้ทำหมวกเป็นต้น ว่า ไหมสับปะรด. สับปะรดเทศ ดู ศรนารายณ์.

• สัปเหร่อ - [สับปะเหฺร่อ] น. ผู้ที่ทำหน้าที่เกี่ยวกับการศพตั้งแต่ทำพิธีมัดตราสัง จนกระทั่งนำศพไปฝังหรือเผา.