[สะติ] น. ความรู้สึก, ความรู้สึกตัว, เช่น ได้สติฟื้นคืนสติ สิ้นสติ, ความรู้สึกผิดชอบ เช่น มีสติ ไร้สติ, ความระลึกได้ เช่น ตั้งสติ กำหนดสติ. {ป.: ส. สฺมฤติ}. สติแตก ก. ควบคุมสติไม่ได้. สติปัญญา น. ปัญญารอบคอบ, ปัญญารู้คิด, เช่น เขาเป็นคนมีสติปัญญาดี. สติปัฏฐาน น. ชื่อธรรมอันเป็นที่ตั้งแห่งสติ ๔ อย่าง คือ กาย เวทนา จิต ธรรม. {ป.}. สติฟั่นเฟือน ว. คุ้มดีคุ้มร้าย. สติไม่ดี ว. บ้า ๆ บอ ๆ: หลง ๆ ลืม ๆ เช่น หมู่นี้สติไม่ดี ทำงานผิดพลาดบ่อย ๆ. สติลอย ว. เหม่อ, เผลอสติ, เช่น เขาเดินสติลอยเลยถูกรถชน. สติวินัยน. วิธีระงับอนุวาทาธิกรณ์ของสงฆ์โดยไม่ต้องพิจารณา เพียงแต่สวดกรรมวาจาประกาศความไม่มีโทษของจำเลยไว้ซึ่งเรียกว่า ให้สติวินัย แล้วยกฟ้องของโจทก์เสีย. {ป.}. สติวิปลาส [-วิปะลาด] ว. มีสติฟั่นเฟือนคล้ายคนบ้า, สัญญาวิปลาส ก็ว่า. สติสัมปชัญญะ น. ความระลึกได้และความรู้ตัว, ความรู้สึกตัวด้วยความรอบคอบ, เช่น จะทำอะไรต้องมีสติสัมปชัญญะ. สติอารมณ์ น. ความคิดที่ฟุ้งซ่าน เช่น สงบสติอารมณ์เสียบ้าง อย่าคิดมากไปเลย. {ป.}.