[ไว, ไวยะ-] น. เขตอายุ, ระยะของอายุ, เช่น วัยเด็ก วัยหนุ่มสาว วัยชรา. {ป., ส. วย}. วัยกลางคน น. วัยที่มีอายุพ้นวัยหนุ่มสาวแต่ยังไม่แก่ อายุประมาณ ๓๐-๕๐ ปี. วัยกำดัด น. วัยรุ่น. วัยขบเผาะ ว. วัยของเด็กหญิงที่เพิ่งเริ่มแตกเนื้อสาว. วัยคะนอง น. วัยหนุ่มสาวที่ชอบสนุกสนาน, วัยหนุ่มสาวที่กำลังฮึกห้าว. วัยงาม น. ลักษณะของหญิงที่ดูงามทุกวัยเป็นลักษณะอย่าง ๑ ในเบญจกัลยาณี. วัยจูง น. วัยของเด็กระหว่างวัยแล่นกับวัยอุ้ม. วัยฉกรรจ์ น. วัยหนุ่มที่มีร่างกายสมบูรณ์แข็งแรง. วัยชรา น. วัยที่ต่อจากวัยกลางคน อายุเกิน ๖๐ ปี. วัยเด็ก น. วัยที่อายุยังน้อย. วัยตกกระ {ปาก} น. วัยของผู้สูงอายุ โดยปรกติผิวหนังมักตกกระ. วัยทอง {ปาก} น. วัยหมดระดู. วัยทารก น. วัยเด็กเล็ก ๆ ที่ยังไม่เดียงสา. วัยรุ่น น. วัยที่มีอายุประมาณ ๑๓-๑๙ ปี, วัยกำดัด ก็ว่า. วัยแล่น น. วัยของเด็กถัดจากวัยจูง. วัยวุฒิ [ไวยะวดุทิ, ไวยะวุด] น. ความเป็นผู้ใหญ่โดยอายุ. {ป. วย + วุฑฺฒิ}. วัยสาว น. วัยที่มีอายุพ้นวัยเด็ก นับตามความนิยมตั้งแต่ ๑๕-๓๐ ปี, ใช้แก่หญิง. วัยหนุ่ม น. วัยที่มีอายุพ้นวัยเด็ก นับตามความนิยมตั้งแต่ ๑๕-๓๐ ปี, ใช้แก่ชาย. วัยหนุ่มสาว น. วัยที่มีอายุพ้นวัยเด็ก นับตามความนิยมตั้งแต่ ๑๕-๓๐ ปี. วัยหมดระดู น. วัยของหญิงเมื่อหมดประจำเดือนอย่างถาวร โดยประมาณเริ่มตั้งแต่อายุ ๔๕ ปีขึ้นไป. วัยอุ้ม น. วัยของเด็กก่อนวัยจูง.