ความหมาย

• 
  

  [กฺลากฺลาด] {กลอน} ว. มากหลาย, เกลื่อนกล่น, เช่น มากลากลาดกันแดน {ลอ}.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• กลาง - [กฺลาง] น. ส่วนที่ไม่ค่อนไปข้างใดข้างหนึ่ง, โดยปริยายหมายความว่า ในที่หรือเวลาระหว่าง เช่น กลางฝน กลางทาง: ที่รวม, ที่รวมกิจการงานที่มีสาขาย่อยออกไป, เช่น สำนักงานกลาง ไปรษณีย์กลาง. กลางเก่ากลางใหม่ ว. ไม่เก่าไม่ใหม่. กลางคน ว. มีอายุพ้นวัยหนุ่มสาว แต่ยังไม่แก่. กลางคัน ว. ในระหว่างเหตุการณ์, ในระหว่างที่ยังไม่เสร็จ. กลางค่ำ {โบ:กลอน} น. เวลากลางคืน, ใช้เข้าคู่กับคำ กลางคืน เป็น กลางคํ่ากลางคืน. {ดู คํ่า}. กลางคืน น. ระยะเวลาตั้งแต่ยํ่าคํ่าถึงยํ่ารุ่ง, {กฎ} เวลาระหว่างพระอาทิตย์ตกกับพระอาทิตย์ขึ้น. กลางแจ้ง น. นอกร่มไม้ชายคา. กลางใจมือ น. กลางฝ่ามือ. กลางช้าง น. ตำแหน่งเจ้าพนักงานประจำปืนใหญ่บนสัปคับที่ตั้งกลางหลังช้าง, ขุนนางซึ่งนั่งประจำที่บนสัปคับที่ตั้งกลางหลังช้างพระที่นั่งคอยรับพระราชดำรัสสั่งให้สัญญาณแก่ไพร่พลเพื่อให้รุก รับ หรือถอย และส่งศาสตราวุธถวายพระเจ้าอยู่หัวเมื่อประทับตรงคอช้าง. กลางดิน น. นอกที่มุงที่บัง เช่น ของตกอยู่กลางดิน. กลางดึก น. เวลากลางคืนตอนดึก ประมาณตั้งแต่เที่ยงคืนไป. กลางเดือน น. วันเพ็ญหรือวันขึ้น ๑๕ ค่ำของเดือนทางจันทรคติหรือวันที่ ๑๕ ของเดือนทางจันทรคติ เช่นกลางเดือน ๖. กลางทาสี {โบ} น. เรียกหญิงที่มีทุกข์ยาก ชายช่วยไถ่มาเลี้ยงเป็นเมีย ว่า เมียกลางทาสี. {สามดวง}. กลางนอก {โบ} น. เรียกหญิงที่ชายสู่ขอมาเลี้ยงเป็นอนุภรรยาว่า เมียกลางนอก. {สามดวง}. กลางบ้าน ว. ใช้เรียกยาเกร็ดที่ชาวบ้านเชื่อถือกันเอง ว่า ยากลางบ้าน. กลางแปลง ว. ที่แสดงหรือเล่นเป็นต้นในที่แจ้ง เช่น โขนกลางแปลง หนังกลางแปลง คล้องช้างกลางแปลง. กลางเมือง น. ประชาชน ในคำว่า ฉ้อกลางเมือง หมายถึง ฉ้อโกงประชาชน: การรบกันเองในเมือง เรียกว่า ศึกกลางเมือง: {โบ} เรียกหญิงที่บิดามารดายินยอมยกให้เป็นภรรยาชาย ว่า เมียกลางเมือง. {สามดวง}: เรียกหญิงที่หาเลี้ยงชีพด้วยการค้าประเวณี ว่า นางกลางเมือง, โสเภณี หญิงโสเภณี นครโสเภณี หญิงนครโสเภณี หรือ หญิงงามเมือง ก็ว่า. กลางวัน น. ระยะเวลาตั้งแต่ยํ่ารุ่งถึงยํ่าคํ่า, ระยะเวลาราว ๆ เที่ยง, เรียกอาหารระหว่างมื้อเช้ากับมื้อเย็น ว่า อาหารกลางวัน. กลางวี่กลางวัน น. เวลากลางวัน เช่น อย่าเพิ่งกลับเลย ยังกลางวี่กลางวันอยู่แท้ ๆ. กลางเวหา น. บนฟ้า เช่น เครื่องบินรบกันกลางเวหา. กลางหาว น. กลางแจ้ง, นอกชายคา ในความว่า รองนํ้าฝนกลางหาว, บนฟ้า เช่น เครื่องบินรบกันกลางหาว, กลางเวหา ก็ว่า.

• กลาด - [กฺลาด] ว. ดาษดื่น, ใช้เข้าคู่กับคำ เกลื่อน เป็น เกลื่อนกลาด หรือ กลาดเกลื่อน. กลาดเกลื่อน [-เกฺลื่อน] ว. ดาษดื่น, เรี่ยรายหรือกระจัดกระจายอยู่ทั่วไป, เกลื่อนกลาด ก็ว่า.

• กลาบาต ๑ - [กะลาบาด] น. เทหวัตถุแข็งจากอวกาศตกลงมาสู่ผิวโลก เมื่อเคลื่อนที่ผ่านบรรยากาศสู่ผิวโลกจะลุกไหม้ให้แสงสว่างจ้าเนื่องจากเสียดสีกับอากาศถือว่าเป็นลางบอกเหตุร้าย, ผีพุ่งไต้. {กร่อนมาจากคำว่า อุกลาบาต}. {ส. อุลกาปาต: ป. อุกฺกาปาต}.

• กลาบาต ๒ - [กะลาบาด] น. การตามไฟในเวลากลางคืน รายล้อมค่ายหลวงที่พระเจ้าอยู่หัวประทับแรมคืน เพื่อรักษาความปลอดภัย เป็นหน้าที่เจ้าพนักงานฝ่ายกลาโหม ในกำกับของพันทนายคบหอก เช่น เกณฑ์นั่งริ้วกลาบาต ใส่เสื้อ หมวก ถือปืนคาบศิลา ตั้งอยู่หน้าพระที่นั่งเย็น {หมายรับสั่งเรื่องต้อนรับแขกเมืองโปรตุเกส พ.ศ. ๒๓๒๙}: กองเพลิงในค่ายทหารสมัยโบราณ เพื่ออาศัยแสงไฟนั่งยามรักษาการณ์: เจ้าพนักงานถือคบนั่งรายทางรักษาการณ์ เช่น ฝ่ายทหารเกณฑ์ พันทนาย ตำรวจเลวและไพร่เลกหลวง ไพร่สมกำลัง ยืนรักษาประตูริมถนน และนั่งริ้วกลาบาต {หมายรับสั่งเรื่องต้อนรับแขกเมืองโปรตุเกส พ.ศ. ๒๓๒๙}.

• กลาป - [กะหฺลาบ] {แบบ} น. หมวด เช่น รูปที่เกิดจากจิตเป็นสมุฏฐาน มี ๖ กลาป {ปรมัตถธรรมสังเขป จิตตสังเขป และภาคผนวก), ฟ่อน, กำ, มัด: ฝูงใหญ่. {ป., ส.}.