ความหมาย

• 
  

  ว. คำ ใช้ประกอบข้อความข้างหน้าเพื่อยืนยันให้มีน้ำหนักขึ้น เช่น มิน่าล่ะ จะไปไหมล่ะ, เล่า ก็ว่า.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• ละ ๑ - ก. อาการที่แยกตัวให้พ้นจากสิ่งใดสิ่งหนึ่งซึ่งเกี่ยวข้องอยู่ เช่น ละถิ่น ละบ้าน ละสมณเพศ: ทิ้งไว้, ปล่อยไว้, เช่น ละไว้ในฐานที่เข้าใจละพยศ: เว้นว่างคำหรือข้อความไว้ไม่กล่าวให้เต็ม โดยใช้เครื่องหมาย ฯ หรือ ฯลฯ เรียกว่า ไปยาลน้อย หรือ ไปยาลใหญ่ หรือ เขียนว่างเป็นจุด ๆ ดังนี้ … หรือเว้นว่างไว้โดยใช้เครื่องหมายดังนี้ – " – แสดงว่ามีคำหรือข้อความซํ้ากับบรรทัดบน. ว. คำประกอบคำนามให้รู้ว่าเป็นหน่วยหนึ่ง ๆ หรือส่วนหนึ่ง ๆ ในจำนวนรวม ซึ่งกำหนดเป็นราย ๆ ไปเช่น คนละ ปีละ, คำประกอบกริยาเพื่อเน้นความให้มีนํ้าหนักขึ้น เช่น ไปละ เอาละ. ละทิ้ง ก. ละด้วยวิธีทิ้ง เช่น ละทิ้งหน้าที่. ละเมิน ก. ละด้วยการไม่เหลียวแล. ละลด ก. ยอมเว้นให้, ยอมหย่อนให้, {มักใช้ในความปฏิเสธ} เช่น เถียงอย่างไม่ละลด, ลดละ ก็ว่า. ละเลย ก. เพิกเฉย, ทอดทิ้ง, เช่น ละเลยไม่เอาธุระ. ละโลก ก. ตาย เช่น เขาละโลกไปแล้ว. ละวาง ก. ปล่อยวาง เช่น ละวางกิเลส. ละเว้น ก. งดเว้น, ยกเว้น, เช่น ลงโทษทุกคนไม่ละเว้น ผู้ใดทุกคนถูกบังคับให้ทำงานไม่มีละเว้น.

• ละ ๒ - ว. คำใช้ประกอบหน้าคำ ก็ เป็น ละก็ เพื่อเน้นความให้กระชับขึ้น เช่น เด็กละก็ซนอย่างนี้.

• ละเบ็ง - ว. ดัง, ดังอื้ออึงแซ่ไปหมด, ระเบ็ง ก็ว่า.

• ละเม็ด - น. ชนชาวเขาจำพวกข่า อยู่ทางแคว้นสิบสองจุไทย.

• ละเมอ - ก. พูด ทำ หรือแสดงในเวลาหลับ, {ปาก} โดยปริยายหมายความว่า หลงเพ้อ เช่น เขากลับไปนานแล้วยังละเมอว่าเขายังอยู่, มะเมอ ก็ว่า.