[รุกขะ-, รุก] น. ต้นไม้. {ป.: ส. วฤกฺษ}. รุกขชาติ น. ต้นไม้, หมู่ไม้. รุกขเทวดา น. เทวดาที่สิงสถิตอยู่ตามต้นไม้. รุกขมูล น. โคนต้นไม้, เรียกพระที่ถือธุดงค์อยู่โคนไม้ว่า พระรุกขมูล. รุกขมลิกธุดงค์ [-มูลิกะ-] น. ธุดงค์อย่าง ๑ ใน ๑๓ อย่าง ที่ภิกษุจะต้องสมาทานว่าจะอยู่โคนต้นไม้เป็นประจำ. {ป. รุกฺขมูลิกธูตงฺค}.