[มะหันตะ-, มะหัน] ว. ใหญ่, มาก, เช่น โทษมหันต์. {เมื่อเข้าสมาสกับศัพท์อื่น เป็น มห บ้าง มหา บ้าง เช่นมหัคฆภัณฑ์ คือ สิ่งของที่มีค่ามาก, มหาชน คือ ชนจำนวนมาก}. {ป.}. มหันตโทษ [มะหันตะโทด] น. โทษหนัก, คู่กับ ลหุโทษ = โทษเบา. {ป. มหนฺต + ส. โทษ}.