น. ใจ. {ป.: ส. มนสฺ}. มโนกรรม น. การกระทำทางใจ, การคิด, ความคิด. {ป. มโนกมฺม}. มโนคติ น. ความคิด. {ส.}. มโนช น. "เกิดแต่ใจ" คือ ความรัก. {ส.}. มโนชญ์ ว. เป็นที่พอใจ, งาม. {ส.}. มโนทุจริต [มะโนทุดจะหฺริด] น. ความประพฤติชั่วทางใจ มี ๓ อย่าง ได้แก่ ความโลภอยากได้ของของผู้อื่น ๑ ความพยาบาท ๑ ความเห็นผิดจากทำนองคลองธรรม ๑.มโนธรรม น. ความรู้สึกผิดชอบชั่วดี, ความรู้สึกว่า อะไรควรทำอะไรไม่ควรทำ. มโนนุกูล ว. ซึ่งเกื้อกูลใจ, ชูใจ. {ส.}. มโนภาพ น. ความคิดเห็นเป็นภาพขึ้นในใจ.มโนภินิเวศ น. ความมั่นใจ, ความหนักแน่น. {ส.}. มโนมัย ว. สำเร็จด้วยใจ, ใช้ประกอบกับ ม้า หมายความว่า ม้าที่ใช้ขับขี่รวดเร็วได้ดังใจ. {กลอน} น. ม้า เช่น ครั้นถึงจึงสั่งข้าไท เร่งผูกมโนมัยที่เคยขี่{บทละครสังข์ทอง}. {ป., ส.}. มโนรถ น. ความหวัง, ความประสงค์, ความใฝ่ฝัน. {ป., ส.}. มโนรม, มโนรมย์ ว. เป็นที่ชอบใจ, งาม. {ส. มโนรม, มโนรมฺย: ป. มโนรม, มโนรมฺม}. มโนศิลา น. ศิลาอ่อนที่ย่อยให้ละเอียดประสมเป็นสีทาสิ่งอื่นได้, อีกนัยหนึ่งว่าสารหนูแดง, เรียกหินลายสีแดง ๆ เช่น รัตนผลึกเลื่อมมโนศิลาลาย {ม. ร่ายยาว มหาพน}. {ส. มนสฺ + ศิลา: ทมิฬ มโนจิไล}. มโนสุจริต [มะโนสุดจะหฺริด] น. ความประพฤติชอบทางใจ มี ๓ อย่าง ได้แก่ ความไม่โลภอยากได้ของของผู้อื่น ๑ ความไม่พยาบาท ๑ ความเห็นถูกตามทำนองคลองธรรม ๑. มโนหระ [มะโนหะระ] ว. เป็นที่จับใจ, น่ารักใคร่, สวย, งาม. {ส.}.